Άθη Λ.
26-03-2007 @ 16:06 | Χρήστο μου είναι πολύ θλιμμένο αλλά πολύ δυνατό όσο και μελαγχολικό...
και κάτι τέτοια με αγγίζουν όσο τίποτα...
την αγάπη μου! | |
iokasth
26-03-2007 @ 16:21 | Γονάτισε και έκλαψε μονάχος σαν παιδί.
Μου άρεσε, έστω και μελαγχλικό , πικρό, με άγγιξε δυνατά...
Την αγάπη μου και καλή σου νύχτα.
ΝεφΕλλη. | |
AETΟΣ
26-03-2007 @ 17:09 | ::cry.:: | |
MARGARITA
26-03-2007 @ 17:21 | Χρήστο μου άρεσε το θλιμμένο σου πάρα πολύ.... | |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
26-03-2007 @ 18:05 | Πολύ ωραία γραμμένο. | |
estia
26-03-2007 @ 23:14 | Χαμπέρι λύπης και πόνου, έξαφνα, τον καρτερεί στα ξένα.
αυτά τα ξένα.
καλημέρα Χρήστο. ::smile.:: | |
Ηλιαχτίδα
26-03-2007 @ 23:36 | ::cry.:: | |
balistreri
27-03-2007 @ 03:10 | ...γονάτισε και έκλαψε...μονάχος σαν παιδί...ο Γιάννος... και όχι μόνο σε λέω... και όχι μόνο...Ανατριχιαστικά συγκλονιστικό... | |
nicolas
27-03-2007 @ 03:55 | Κάτι τέτοια φτιάχνεις και με κολλάς...
Απίστευτη ιστορία
Γοητευτικότατα γραμμένο
Έξυπνα στημένο σαν δομή
Πολύ ωραίο!!! | |
agrampeli
27-03-2007 @ 08:49 |
Κι ο Γιάννος
λίγο μετά που σκέπασε το λείψανο με χώμα,
την ανηφόρα κίνησε στου λόφου την κορφή,
κει στην ιτιά την ορφανή που έστεκε ακόμα
γονάτισε και έκλαψε μονάχος σαν παιδί,
ο Γιάννος…
-.-
με άγγιξε πολύ Χρήστο γιατί και γώ το έζησα αυτό ::cry.:: ::cry.:: ::cry.:: | |
Βησσαρίων
27-03-2007 @ 10:39 | sygklonistik;o! | |
KTiNoS
27-03-2007 @ 11:31 | speraaaaaa | |
ΑΙΟΛΟΣ
27-03-2007 @ 12:37 | Μελαγχολικό όσο και όμορφο Χρήστο…
Καλησπέρα…
| |
CHЯISTOS P
31-03-2008 @ 03:35 | ένα χρόνο μετά, ..σας ευχαριστώ ! | |
Ναταλία...
31-03-2008 @ 03:44 | Να ζείς να τον θυμάσαι Χρήστο ::cry.:: | |
EΡΩΤΙΚΟΣ
31-03-2008 @ 04:26 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
να τον θυμάσαι πάντα | |
arpistre
31-03-2008 @ 07:19 | πολύ καλογραμμένο! | |
artista_k
31-03-2008 @ 09:21 | Με έκανες κομμάτια ρε γείτονα... Συγκλονιστικό. Τι είσαι συ ρε παιδί μου... | |
katerinakon
31-03-2008 @ 09:48 | ::cry.:: ::cry.:: ::cry.::
συγκλονιστικό....
μας αποτελείωσες...... | |
isidora
31-03-2008 @ 15:08 | στις αναμνήσεις έφερε τη νιότη ζωντανή,
κύλησε αργά την θύμηση της παιδικής ζωής του
και στράγγιξε στο μάγουλο, σαν αίμα στην πληγή,
ΥΠΕΡΟΧΟ | |
 |
