Φόρεσα τον ήλιο πάνω μου..
Των εξωτικών κήπων τα χρώματα έβαλα..
Της ανυπομονησίας την ντροπή κρέμασα
Και των ματιών σου την λάμψη φαντάστηκα...
Τα σύννεφα στην άκρη οδήγησα...
Τα χρυσά σου μαλλιά να μην κρύψουν...
Του κορμιού την μυρωδιά εκτόνωσα
Και λουλούδια παντού είχα βάλει...
Κανείς να μην χαλάσει το όνειρο είχα τάξει...
Ποτέ να μην ξημέρωνε η νύχτα του μένους...
Τ’ αστέρια στην σειρά διέταξα να μην φύγουν ποτέ...
Και ο τρελός ερωτεύτηκα...
Μοναχά μια ιδέα...
Και προχώρησα, έφτασα στου σχεδίου το τέρμα...
Και τα’ αστέρια τραγουδούσαν...
Κι οι φωνές σε ζητούσαν...
Τα ρολόγια δεν σταμάτησαν να σε δουν να φεύγεις...
Της λαχτάρας το δάκρυ ξημέρωσε...
Κι ο ιδρώτας όλο πιο κρύος κυλούσε...
Η μορφή σου δεν ήρθε, έλειπε..
Και τα χρώματα σβήσαν...δεν ήρθες στα δικά μας τα μέρη...
Σ’αυτά που συμφώνησες δεν φάνηκες...
Δεν σε χαίρομαι, κλαίγομαι...
Καίγομαι στην φωτιά που δεν άναψες...
Σαν χρήστης τη δόση του που περιμένει...
Σαν το χώμα το νερό που δεν έβρεξες...
Συγγνώμη μοίρα...
Συγγνώμη...
Αλέξιος Δάντης
27/03/06
