| |
Ανατρέπω τον εαυτό μου τόσο συχνά που τελικά ακόμα αναρωτιέμαι αν υφίσταμαι ή τι πραγματικά είμαι. Μάλλον κάμπια επάνω σε φαγωμένο φύλλο, ή το φύλλο. Η ίσως ο Αδάμ και με τα μακριά μου νύχια κάθομαι και ξεφλουδίζω το μήλο, ή το φίδι. Για την απόλυτη δυσαρμονία με τα όσα με περιβάλλουν δεν γνωρίζω αν ευθύνεται το περιβάλλον ή ο σύνθετος τόπος από τον οποίο κοιτώ τις εικόνες του.
Όλη ετούτη η ανάλυση όμως τι σκοπό έχει.
Δεν έχει σκοπό. Δεν έχει στόχο. Μα να που όλες οι προηγούμενες ζωές μου –ω τι βολικό πράγμα οι μετενσαρκώσεις- και όλες οι επόμενες καλοντύθηκαν και ήρθαν από το βασίλειο της ιστορίας παραταγμένες για την παράσταση και πρέπει να την δώσω.
Διασχίζω διαδρομές και ισορροπώ πάνω στην λευκή τους λωρίδα ξεχειλώνοντας που και που τα έσχατα όρια του χάρτη μου. Νάμαι τώρα που κοιτώ προς τα βάλσαμα της αγριότητας κι αυτή η αλλόκοτη ομορφιά του θανάτου νάτη ξανά. Μόνο αυτά, μόνο δύο πράγματα μπορούν να φέρουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του θεού. Ο φόβος και η πείνα. Όχι η αγάπη. Γι αυτό δεν δηλώνω άθεος αλλά παρίας της πίστης μέσω των εικόνων των καθημερινών.
Άνθρωποι.
Σάρκες γαντζωμένες σε κόκαλα να μεταλαμβάνουν κανιβαλικά την αφοσίωση τους στα σύμβολα και την Καρυάτιδα καθήμενοι πάνω στο Αιγυπτιακό τους κενό μυστήριο. Είναι τόσο χαρούμενη τούτη η μιζέρια και τόσο πηχτή μέσα στις φλέβες, που την ακολουθώ πάνω στην δική της λευκή λωρίδα, καθώς διασχίζοντας την κύηση μου, κρατιέμαι να γίνομαι άνθρωπος.
Ίσως μόνο εγώ το γνωρίζω. Ο θεός γεννήθηκε από το σκοτάδι. Γιγαντώθηκε στους πόλους της μοναξιάς του λεπρός. Ο θεός είναι το σκοτάδι κι εμείς η λάμπα του. Μα μόνο στο σκοτάδι μπορεί κάποιος να τον δει καθώς όπως κλινήρης στέκεται πίσω από τον φράχτη της παράνοιάς του, και αυτόν και την απάθειά του, με τον ευκολόπιστο πρωκτό τους τον προσκυνούν και τον αποικούν οι γενεές της ελπίδας αιτώντας άλωση ευμενή.
Και αφού οι ζώντες άθλια, πάνε στον παράδεισο, τότε ο παράδεισος είναι ο τόπος του και τόπος των αθλίων. Την ύπαρξη ενός αφέντη μόνο δύο είδη θηλαστικών την χρειάζονται. Ο σκύλος και ο άνθρωπος. Είναι τόσο αναγκαίο όταν στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού να είσαι σίγουρος πως αν πέσεις θα απλωθεί ένα ουράνιο χέρι να σε πιάσει, που η ύπαρξη του χεριού δεν αμφισβητείται. Ούτε εγώ την αμφισβητώ. Ούτε την παραδεισένια κοιλιά αλλά ούτε το αδηφάγο στόμα.
Την κλεισούρα των τάφων και την ανάσα του λεπρού -αν έξω από την μεμβράνη της κύησής αφήσω έστω για λίγο τα μάτια ανοιχτά- και αυτά τα βλέπω καθαρά, καθώς σε κάθε βήμα βογκούν ερωτίστικους συμβιβασμούς και σμιξίματα, και ταυτόχρονα νοερά μέσα μου ελίσσομαι απαριθμώντας τους συμβιβασμούς που πράττω ή ποθώ.
Ένας κόσμος εικόνες.
Καθώς πρέπει φαλλοκράτορες κύριοι, και κινώντας το φυλαχτό τους αιδοίο καθώς πρέπει κυρίες, πηγαινοέρχονται και όπως δεν χρειάζεται να αμφιβάλλουν για τον προορισμό της ύπαρξης, ανταλλάσσουν την πραμάτεια τους και πολλαπλασιάζονται. Συγχρονίζοντας το αιμοδοχείο σώμα στο ίδιο κούρδισμα, ακολουθώ την μία και μοναδική εύκαιρη λογική, γιατί καθώς η γλώσσα αντί να ομιλεί, ανάμεσα στους μηρούς να απονευρώνει τον νου είναι προτιμότερο. Και έτσι
η φλούδα ξανατυλίγεται στο μήλο και η πτώση του ανακτά την πορεία της.
Ξανακοιτώ γύρω μου.
Ο χρυσοκίτρινος δίσκος του ήλιου υπόσχεται μια ημέρα ζεστή και τα δέντρα στην αυλή παίρνουν ανάσες βαθιές. Και να. Αυτό το μικρό ρυάκι που έτρεξε και μπήκε στο ποτήρι μου, πως λάμπει μες την δροσιά του. Βγαίνω στην αυλή και η μυρωδιά από τις λεμονιές κρατάει την πόλη μακριά. Ένα ζεστό ελαφρύ αεράκι κινεί τα φύλλα και δέκα εκατοστά κάτω από τα πόδια μου σέρνεται ο εκτροφέας μου. Η ανώτατη μορφή ζωής που με τρέφει σκάβοντας το χώμα για να γίνει ο κήπος της εύφορος.
07/07/2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
