| |
Αν ήταν χάρτης κρεμασμένος
κι όχι ψίθυρος κρυμμένος
θα είχα δάκτυλα πολλά
να σημαδεύω μια χαρά
για να σου δείχνω τη σελήνη
που την τραγούδησαν τα χείλη
κάποια βραδιά μοναχική
μα προπαντός πιο μαγική:
Το τζάκι ήταν αναμμένο
και το σκυλάκι κοιμισμένο
κι αραδιασμένα στη γωνιά μου
στοίβες χαρτιά κι άλλα δικά μου.
Και τα πινέλα φτερουγίζαν
πάνω και κάτω χρωματίζαν
ότι δε μαύριζε μολύβι
ότι δεν τόλμησαν τα χείλη...
Έβαλα κόκκινο πολύ
φυλακισμένο στο χαρτί
μα η πληγή μου πιο μεγάλη
και το κεφάλι μου μια ζάλη!
Κι αναζητούσα τον καθρέφτη
και η βροχή έξω να πέφτει...
Μα με μια κίνηση τρελή
φόρεσα πανωφόρι γητευτή
και την ατίθαση περούκα
να κρύβει ακόμη και τα ρούχα
κι ένα ανθάκι λεμονιάς
στο πέτο πάνω της καρδιάς!
Έτριξε η πόρτα με μανία
-όχι δεν είναι φαντασία!-
με ένα ποδήλατο πετούσα,
την πολιτεία την ξυπνούσα
έπαιζα ντραμς με τα κουτάλια,
κάθε που έμοιαζα νηφάλια,
και οι πολίτες με αγναντεύαν
να αιωρούμαι - με ζηλεύαν-
και ξάφνου αρπάζουνε τα αυγά
και σημαδεύαν στα τυφλά
το προσωπείο που θωρούσαν
κι ας μέσα τους ετραγουδούσαν!
Ένα εφώλιασε καλά
και σκέφτηκα στα πεταχτά
"ωωω! τι υπέροχο καπέλο
αχ θα μου φύγει το τσερβέλο!
Ρίξτε τα όπλα με μανία
μα να με κάνετε ταινία!
Πάνω σε ένα καφενείο
πετάω τώρα, ή σε κουρείο;;;"
...
Μα... ανώνυμη στον κόσμο αυτό
ή παραμύθι μαγικό;;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
