| |
Την ώρα του απόβραδου
θ’ αργοχρονίσω ξετυλίγοντάς την απαλά.
Το φως του σούρουπου
θ’ ακινητοποιήσω
τη ζεστασιά, που γι’ αυτή ζούμε
ν’ αναμίξω με την τόλμη
που μ’ αυτή ζούμε.
Θα ’θελα να σου πω
για θάλασσες ξάστερες,
φουρτουνιασμένους ουρανούς,
αληθινές ιστορίες και πραγματικά όνειρα
που είχαν τη χάρη να ρουφήξουν
την αφοσίωση μέσα τους.
Όνειρα που ροδόλευκοι τα σέρνουν κύκνοι,
άρματα ερωδιών, σκίουρων, πελαργών
ακροβατούν στις αχτίδες
που ενώνουν τα μάτια μας.
Είναι απάρνηση του εαυτού
η ανάμιξη με τον άλλο
γι’ αυτό είναι άγιο, ιερό.
Άγιο είναι, ιερό
να τον κοιτάς και στα δυο μάτια.
Είναι το πάρε δώσε
στων ματιών το πήγαινε έλα,
αφήσου δέξου, λιώσε αναμίξου
ζήσε δυο φορές συγχρόνως.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
