| |
| | Στο Νίκο |  | | | Είμαι της ζωής σου ο ένας, δε με σβήνει κανένας κι αν με άλλους γυρνάς κι ώρες - ώρες γελάς, κατά βάθος πονάς γιατί σκέφτεσαι εμένα. Είμαι και αρχή και φινάλε και στη σκέψη σου βάλε, πως αν κάνεις δεσμό μες σε λίγο καιρό θα χωρίσεις γιατί θα υπάρχω εγώ... | | |
[align=center][B][I]Μαύρα μάτια και μεγάλα ήταν όλη μου η ζωή,
έφυγες κι ακόμη ψάχνω όσα εσύ μου είχες πει.
Έλεγες πως αγαπούσες και το χώμα που πατώ,
μα μετά από τόσα χρόνια τι να πρωτοθυμηθώ.
Τι να θυμηθώ, που ξέρω, ότι δε θα ξαναβρώ
μάτια σαν και τα δικά σου και γι' αυτό μελαγχολώ.
Σε όποια πρώτα βήματά μου είχα εσένα οδηγό,
σ' είχα δίπλα μου, κοντά μου, πάνω μου σα φυλαχτό.
Ζήσαμε μαζί δυο χρόνια, έναν έρωτα τρελό,
μια αγάπη ονειρεμένη, που δεν είχε προορισμό.
Ήσουν και θα είσαι πάντα το τραγούδι της ψυχής,
ήσουν ήλιος και φεγγάρι στο κατώφλι της ζωής.
Συ με πήρες απ' το χέρι στα δεκάξι μου κοντά
και στο πρωτοπέταγμά μου μ' είχες πάντα αγκαλιά.
Μ' έμαθες να ξεχωρίζω την αληθινή ομορφιά
σε βιβλία, σε τραγούδια, σε ιδέες, σε όνειρα.
Τι να πω και τι ν' αφήσω, που ήσουν όλη μου η ζωή,
ήσουν ήλιος, ήσουν φως μου, ήσουν η δική μου αρχή.
Δε σου ζήτησα να λύσεις το μυστήριο της καρδιάς,
μόνο να σε βλέπω λίγο στην αρχή κάθε βραδιάς.
Δε σου ζήτησα να έρθεις πάλι να με ξαναβρείς,
μόνο να 'σαι εδώ κοντά μου σε περίπτωση βροχής.
Γιατί, ξέρεις, όταν βρέχει στάζει μέσα στην ψυχή,
το παράπονο κι ο πόνος για μια ολόκληρη ζωή.
Μια ζωή χωρίς εσένα, πώς μπορούσα να σκεφτώ,
τότε που στα δυο σου χέρια κούρνιαζα να κοιμηθώ.
Τότε που όλη μου η μέρα ήταν σαν μικρή γιορτή
που με ξύπναγες με χάδια, μ' αγκαλιές και μουσική.
Τα ''ματάκια σου'' εγώ ήμουν, έτσι μ' έλεγες εσύ
και μετά το όνομά μου τ' άκουγα σαν μια μομφή.
Να ΄σαι πάντα ευτυχισμένος, να ΄σαι πάντοτε καλά
και να ζήσεις, να γεράσεις όπως τα ψηλά βουνά.
Και μονάχα ένα πράγμα θα 'θελα να μου συμβεί,
από 'δω και πέρα, Νίκο, έχοντας καλά σκεφτεί:
Να μπορούσα να σε βλέπω κάθε μέρα από κοντά,
να σ' αγγίζω και να διώχνω της καρδιάς μου το σεβντά.
Κι έτσι να μπορώ να σβήνω, αχ, τον μέσα μου καημό,
γιατί σ' αγαπάω, φως μου, και ποτέ δε σε ξεχνώ[/I][/B].[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Αν ήξερες τις νύχτες μου ποιο ρεύμα τις χτυπάει, θα μ' έπαιρνες στα χέρια σου σαν κάτι που σκορπάει. | | | |
|
Helene52
11-01-2008 @ 07:05 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | CHЯISTOS P
11-01-2008 @ 07:16 | Το θέμα σου όμορφο και η απόδοση λαμπρή.. !
Καλό σου απόγευμα ! | | Spartinos
11-01-2008 @ 07:31 | ΥΠΕΡΟΧΟ
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ::up.:: ::yes.:: | | balistreri
11-01-2008 @ 08:43 | σε ποιον οίκο;;; | | LA NOTTE
11-01-2008 @ 12:18 | Σας ευχαριστώ.
bali από σένα περιμένω πιο ευρηματικό σχόλιο...
::wink.:: | | tomas_to_tomari
11-01-2008 @ 12:32 | re file me katestrepses..diavazw to poem pou les kai mou fenete wreo.paw na to ksanadiavasw kai prin to kanw diavazw thn afierosh sou.ti to8ela...mou kolise 1as skuladikos varvaros ru8mos kamia sxesh vevea me thn ektelesh pou exeis esy sto mialo sou...ase ase me katestrepses...asxhmes ebiries pou krivei h zwh.. | | LA NOTTE
11-01-2008 @ 12:44 | tomas_to_tomari: Γράψε ελληνικά βρε χριστιανούλη μου, για να συνεννοηθούμε... Με στράβωσες. ::lost.::
Όσο για την αφιέρωση στην οποία αναφέρεσαι, αυτή που εσύ εκλαμβάνεις ως σκυλάδικο τραγούδι - αν κατάλαβα καλά από τη βαρβαρογράμματη γραφή σου- μιλάμε για το ΄΄Υπάρχω΄΄, κορυφαίο τραγούδι που ερμήνευσε ο Στέλιος, σε μουσική Χ. Νικολόπουλου και στίχους Πυθαγόρα, επιτομή και σημείο αναφοράς κάθε μεγάλης στιχουργικής και μουσικής προσπάθειας. Basta!!! | | Maria Olsen
14-01-2008 @ 00:48 | Polu oraio... ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
