είναι απόδοση πραγματικών ονείρων, κ τα όνειρα (για να βγαίνουν σε καλό) τα λένε μόνο όταν έχει ηλιόφως, καθώς οι Κρητικοί λένε "θωρώ το φώς κ λέω-το".
ΘΩΡΩ ΤΟ ΦΩΣ Κ ΛΕΩ-ΤΟ
[align=center](εσύ είσαι ο ήλιος της αγάπης | που ο τοίχος δέν με αφήνει να χαρώ
ολόισιος τοίχος λαβυρίνθου | παντελώς άδειου πανταχού κλειστού
ευθύγραμμων μώβ τούβλων τοίχος | χωρίς τίποτε σάν παράθυρο
θα έχουν ανοίγματα τα τούβλα | αφού αμυδρά διαχέεται λίγο φώς
όχι σάν φώς για παρηγόρια | ίσα ίσα τί μου λείπει για να εννοώ
(τα τούβλα χώμα ξανακάνε | να μου ζεστάνει ο ήλιος την καρδιά.
τα τούβλα τα μελιτζανιάσου | γύρωμου μήν τα ξαναβάλεις πιά)
ο ήλιος της ζωής είσαι που φέγγει | σε όσους είναι έξω απ’ τη βραχοσπηλιά
κ’ εγώ σε πέτρινο λαγούμι | που μετα βίας χωράει να σέρνομαι
έρποντας άραγε θα φτάσω | σε κάποια υπόγεια σκοτεινή σπηλιά
άν και θαμμένος μές το βράχο | μήπως μπορέσω όρθιος να σηκωθώ
εσύ είσαι ο ήλιος της αγάπης | εσύ ονομάζεσαι ήλιος και της ζωής
εσύ είσαι ο ήλιος της αγάπης | εσύ είσαι λένε θεός για τα ορφανά
μα εγώ στερούμαι θεό πατέρα | η ορφάνιαμου είναι απο πατέρα θεό)[/align]
(Μάιος2005. βασισμένο σε όνειρα που είδα ένα κατα τα τέλη του 2004 κ ένα παλιά όταν ακόμη ήμουν μαθητής του δημοτικού. εδώ στη γειτονιάμας περνούσε συχνά ένας μπάρμπας μιλώντας μόνοςτου κ ό,τι έλεγε ήταν προφητικό μεγάλης σημασίας, τώρα σπάνια περνάει απο εδώ, πρίν απο κάνα μήνα τον άκουσα που μονολογούσε: «εσύ είσαι θεός για τα ορφανά») «τα μελιτζανιά να μήν τα βάλεις πιά»= δημοτικός και ρεμπέτικος στίχος).
