| |
Αυθόρμητη στιγμή.
Στέκομαι στην άκρη ενός υπέροχου γκρεμού
μέσα στο δείλι ενός ατέλειωτου ουρανού
κάτω η θάλασσα σε μια απέραντη γιορτή
φεγγάρι σ’ ασημένιο δρόμο μόνο περιπατεί.
Ο άνεμος στο φούσκωμα μαλλιά μ’ ανακατεύει
τα μάτια μου η ομορφιά υγρά μου τα παιδεύει
στα χείλη μου η αλμύρα στεγνή έχει καθίσει
τη μοίρα μου , η ώρα η στιγμή , θ ‘αποφασίσει.
Στο βάθος στον ορίζοντα πορφυρά τα σύννεφα
σαν πίνακα του Λούβρου στέλνουνε μηνύματα
μια ανάσα βαθιά και μια ζάλη γλυκιά συντροφιά
ένας πόνος βαθύς σαν τοπίο ψυχής , ζωγραφιά.
Μες απ’ τη σκέψη γυρνά από μία γωνία κρυμμένη
μια ανάμνηση παλιά και ότι απ’ αυτήνε απομένει
και ο βράχος ψηλός και ο κόσμος τρελός γυρίζει
ένα κύμα χτυπά , να , εκεί , χαμηλά και αφρίζει.
Θα γλιστρήσω θ' αφεθώ θα πέσω αφού δεν θα χαθώ
θα ζω για πάντα στο τοπίο αυτό … θ’ αναστηθώ
θα χω το βράχο συντροφιά τ’ αστέρια όλα αγκαλιά
όλου του κόσμου η ομορφιά πρώτη φορά η ανεμελιά
έτσι στο γλίστρημα αυτό δεν προλαβαίνω να σας πω
πόσο όμορφα νιώθω τώρα που αρχίζω … σαν πετώ
μην ψάξει κανείς δεν θα με βρει ούτε εδώ ούτε εκεί
μια τέτοια αυθόρμητη στιγμή δεν θα μου ξαναδοθεί
απ’ την αρχή σε μία άλλη αναπνοή … θα έχω ξαναγεννηθεί..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
