[I]Πορεία νυχτερινή για τη ζωή
Σαν φως πάλι πλανιέμαι
Πίσω μου δεν κοιτώ ούτε στιγμή
Σε μια κλωστή κρατιέμαι
Τρέχω μες στο κενό και μια φωνή
Με κάνει και ξεχνιέμαι
Μοιάζει με τη δικιά σου τη σιωπή
Που μέσα μου αρνιέμαι [/I]
[B][I]Ο δρόμος δεν χωρά άλλες ψυχές
Δεν ψάχνει για ελπίδα
Μες στη ματιά μου έχω δυο πληγές
Που μάτωσαν στο κρίμα
Από τον πόλεμο γυρνώ ξανά
Κι ακούω μια σειρήνα
Από το πλιάτσικο η μοναξιά
Θα κάθεται ένα μήνα …[/I][/B]
[I]Πορεία νυχτερινή προς τη βροχή
Στο άγνωστο του νότου
Σπασμένο τζάμι μοιάζει η εποχή
Στα ντεσιμπέλ του κρότου
Κι απ ‘ τα κομμάτια κόπηκαν σερί
Τα αντί αυτού του όχλου
Μα έγιναν φωτιά σ’ ένα κερί
Στη μνήμη ενός ανθρώπου [/I]
