| |
Μια λέξη πιασμένη σ΄ ένα κλαρί είδα στο δάσος της απερισκεψίας.
Πιάστηκε κι ο άνεμος κι έπαιζε μαζί της.
Του 'βγαζε γλώσσα αυτή, τον κορόιδευε.
Έτσι είναι οι λέξεις ατίθασες.
Κι ο άνεμος συνέχισε να παίζει.
Έτσι είναι κι οι άνεμοι επίμονοι.
Σα χορδή τεντώθηκε η λέξη στον ουρανό της θλίψης.
Εξακοντίστηκε.
Καρφώθηκε σ' ένα αστέρι και κοιμήθηκε εκεί.
Όνειρα είδε ακατάληπτα.
Ένα δράκο διωγμένο όπως όπως από ένα παραμύθι με καλό τέλος,
μια μάγισσα μόνη και φοβισμένη τι παράξενο για μάγισσα;
Και μια χοάνη μωβ που τη ρούφηξε θαρρείς
Σε δάσος την έβγαλε τ΄ όνειρο. Πάντα ένα δάσος.
Ξέμπλεξε τα μαλλιά της, τίναξε τη χρυσόσκονη απ΄ το αστέρι-δότη,
κι έτσι όπως καλά ήξερε αυτή να παίζει του άλλαξε όνομα.
Προδότη!
Ατίθασες οι λέξεις.
Άλλαξε και το όνομα του ανέμου.
Του κόλλησε ένα στρόβιλο στην ουρά. Βέβηλη λέξη.
Τα των βαρβάρων στους βαρβάρους.
Κι έτσι ήσυχη, αποκοιμήθηκε ξανά μέσα στ΄ όνειρο.
Τεμπέλες οι λέξεις συχνά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
