| |
Φωνή της νιότης μου η σιωπή
κι εσύ, εκεί, να διώχνεις πνεύματα.
Πίκρα και σύντριμμα τα βράδια
η απουσία σου και η ψυχή μου η άδεια
Πέρασαν χρόνια κι εποχές κι αιώνες
κι όμως η αντοχή μου σ' όλες
τες πίκρες ήτανε σκληρή,
σ' όλες μου τες μπόρες
άγονη, μικρή
Είναι το χέρι μου κοντό να φθάσει,
μοίρα τ' ανθρώπου ταπεινή να χάσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
