| |
Ειναι μήνες που κάθομαι μες το σκοτάδι
Σ'ενα χωράφι ξερό και βρωμερό
Εχω φτιάξει ένα κύκλο απο αλάτι,
Απ τους δαίμονες μου να προστατευτώ...
Φυσάει αερας ζεστός και με τρομάζει
Με πνίγει σαν ένα χέρι στο λαιμό
Το δέρμα μου στέκει κιτρινιασμένο
Καθε μου κύτταρο φωνάζει για νερό...
Αγγίζω την γη κι αυτή με καίει
Σαν ένα φούρνο που ξεχασανε ανοιχτό,
Αντιθετα στο φως του ηλιου κοιτάζω,
Κατι που να ναι ακόμα ζωντανό
Στα όνειρα με βλέπω να ουρλιάζω,
Και στον ξύπνιο μου οι φωνές με κυνηγούν,
Μα μες τον κύκλο μου απλά εγώ σωπαίνω
Και περιμένω τις βροχες που δεν θα ρθουν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
