Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131547 Τραγούδια, 269636 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Μόνο άνθρωποι που
 
σαν κατι μαυρο ειναι μεσα στο μυαλο μου
που μου φωναζει να το βγαλω με τη βια
μες την καρδια ειναι κατι σαν μαγεια
και δεν μπορω να κοροιδεψω τον εαυτο μου

θα ηθελα τοσο να γυρισει να με ψαξει
εστω και αν ειδα δυο φορες τα βλεφαρα του
για μια ζωη θα ηθελα να μου να κοντα του
και ενα δρομο με εμενα να χαραξει

ειναι ονειρα που χτιζω καθε νυχτα
μα την μερα σαν γυριζω στο πλευρο μου
ολα χανονται σαν δω τον ανθρωπο μου
και ολα παλι απτην αρχη στην ιδια πηχτρα

να το πω πια δεν τολμαω σε κανενα
ειναι λαθος τι μπορουν να καταλαβουν
μονο ανθρωποι που αγαπησαν θα με λαβουν
σοβαρα , και θα νοιαστουν για μενα..



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Ανδρέας Ανδρέου
16-03-2005
Πολύ όμορφο και παραπονιάρικο Ανναμαρία μου.Μου αρέσει το ΄θφος και η ιδιοσυγκρασία σου σ΄αυτό το ποίημα...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο