| |
Ήταν τα άστρα φωτεινά
μια νύχτα του Γενάρη,
τότε που αποφάσισε
ο χάρος να σε πάρει.
Σου γέλασε,σου έταξε
ό,τι ήθελες να έχεις,
μια χάρη μόνο ζήτησε,
τις σκάλες να κατέβεις.
Το ζύγιασες,το σκέφτηκες
και είπες όλα εντάξει,
στον πάνω κόσμο τον τρελλό
κανένας δεν θα κλάψει.
Σηκώθηκες και έφυγες
γρήγορα απο το σπίτι
φοβήθηκες το ραντεβού
με τον Αποσπερίτη.
Κατέβαινες τις σκάλες
και σε έπιασε η θλίψη,
για όλα αυτά που άφησες
χωρίς να ανακαλύψεις.
Μια σκέψη πολύ γρήορη,
πέρασε απ'το μυαλό σου
και ήρθε ασυνείδητα
το πιό τρελλό ονειρό σου.
Δεν θα την πούλαγες ποτέ
εύκολα την ψυχή σου,
έβαλες τα κλάμματα
κι είπες την προσευχή σου.
Όλα άρχισαν να σείωνται
λες και έγινε σεισμός
και μπρός σου εμφανίστήκε
το Θείο ʼγιο Φώς.
Έμεινες λίγο αμίλητη
μα ύστερα γελούσες,
τον χάροντα τον άπιστο
πιά δεν τον συμπαθούσες.
Ανέβαινες τις σκάλες
και είδες μωβ τουλίπες
και τότε εθυμήθηκες
πως τίποτα δεν είπες.
Δεν είπες σε κανένανε
πόσο τον αγαπούσες,
ούτε στην λατρευτή μαμά
που όμως την τυραννούσες.
Δεν είπες σε κανένανε
τι άντεξες σαν φίλη,
ήσουν η μόνη που ξέρα
που μου 'χε απομείνει.
Έφυγες ξημερώματα
και τώρα είμαι μόνη
και τον καήμο που απέκτησα
τίποτα δεν λυτρώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
