"Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα
κι καρδιά μου στο φως θα χιμήξει
Θα φύγω μακριά
θα πετάξω ψηλά
θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη
Και τότε πια δε μπορεί
αυτή η φτηνή
αυτή η χλωμή
η τιποτένια μου θλίψη
Θα μείνει ορφανή
θα γυρνάει σαν τρελή
θα ζητάει να με βρει
και δε θα με βρίσκει
κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει
και δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει "
Το παραπάνω ποίημα είναι του Γιάννη Αγγελάκα, το μελοποίησε μαζί με τον Νίκο Βελιώτη και βρίσκετε στον δίσκο ‘’Οι ανάσες των λύκων’’ που κυκλοφόρησε το 2005.Το χρησιμοποιώ γιατί λυτά περιγράφει το πιο αληθινό μου, το πιο δικό μου συναίθημα.
Ο πόνος αυτός υπάρχει και με ξυπνά από τον λήθαργο κάθε χαράς
με πρόσωπο μια μάσκα χαμογελαστή
με αγάπη περίσσια
από το κάθε πρωί δε μ εγκατέλειψε ποτέ
και εγώ στα χρονικά
αδιαφορώ
κρύβομαι για να μην την γνωρίσει κανείς.
Μα ότι και αν δεις στο βλέμμα μου θα τ αρνηθώ
Θα σε πειράξω και θα χαμογελώ
απορείς πως είμαι πάντα καλά;
Πως ξεχειλίζω χαρά
αναρωτιέσαι.
Και εσύ, είστε πολλοί
Και ίσως όλοι
Και να…καλό παιδί
Και να και…σ αγαπώ
Σε ποιόν να το πω;
Και γιατί;
Είναι δικό μου όλο αυτό και δυναμώνει
Με την ημέρα και με την νύχτα που τελειώνει
Διώχνω καθετί σκληρά μακριά
Και να…καλό παιδί.
Μα σα μασκαρεμένος λύκος είμαι,δε το βλέπει κανείς;
Ούτε αυτός το λέει να μην φανερωθεί μα τρώγει τα πρόβατα
Εάν η θλίψη είναι καλή και αν σ αρέσει τόσο
Εάν τόσο αγαπητό με κάνει
Εάν τόση ζωντάνια μου δίνει
Εάν μ αναζητάς για την λάμψη…
Δε καταλαβαίνω
ή εγώ ή εσείς
Κάποιος πάντως έχει σύγχυση
Εάν εγώ δεν έχω τότε ο καλύτερος ηθοποιός δε μπορεί να συγκριθεί μπροστά μου
Αλλά, κάποια στιγμή θα σπάσω την πόρτα
Εμένα δεν πρόκειται ελπίζω..
Νομίζω ποτέ να μου λείψει.
