 |
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Αργύρης Μπακιρτζής
Πρώτη εκτέλεση: Αργύρης Μπακιρτζής & Κώστας Σιδέρης
Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;
Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
Θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βάζει ανύποπτη μεσ’ στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
Που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου
Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;
Στη μέρα που απ’ τη ζήλεια της στολίζεται μ’ εφτά λογιώ φτερά
Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
Εκτυφλωτικά, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που αρπάει μια χαίτη μ’ εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της
Πότε θλιμμένη και πότε γκρινιάρα, πεστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα που ανατέλλει;
Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ’αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που τρίζει τ’άρμενα ψηλά στον διάφανον αιθέρα;
Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει
Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα
Που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας
Την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
Που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;
Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου
Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται αυτή που ξελογιάζει
Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της
Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά
Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων
Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;
|  |
Lyrics: Odysseas Elytis
Musica: Aryyris Bakirtzis
Prima esecuzione: Aryyris Bakirtzis & Kostas Sideris
In questi cortili bianchissimi dove soffia il Noto
Fischiando tra gli archi a volta, ditemi è il pazzo melograno
Che sobbalza alla luce spargendo le risate dei suoi frutti
Coi capricci e i sussurri del vento, ditemi è il pazzo melograno
Che palpita al Mattutino con le sue frasche appena nate
Spiegando lassù tutti i colori con un brivido di trionfo ?
Quando sui pianori dove si svegliano nude le ragazze
Falciano i trifogli con le loro braccia bionde
Portando in giro i loro sonni quasi conclusi, ditemi è il pazzo melograno
Che ripone inconsapevole i lumi nei loro canestri verdi
Che riempie fino all'orlo i loro nomi di cinguettii, ditemi
E' il pazzo melograno che combatte con le nuvole del mondo ?
Nel giorno in cui per l'invidia si adorna di sette fogge d'ali
Cingendo il sole eterno di abbaglianti prismi
A migliaia, ditemi è il pazzo melograno
Che con cento frustate trascina nella sua corsa una criniera
Ora afflitto ora imbronciato, ditemi è il pazzo melograno
Che a tutta voce chiama la speranza che appare all'orizzonte ?
Ditemi, è il pazzo melograno che saluta di lontano
Sventolando un fazzoletto di foglie da un fuoco di frescura
Una partoriente marina con mille e due bastimenti
Che mille e due volte muovono le onde e vanno
A riviere impensabili, ditemi è il pazzo melograno
Che fa stridere le manovre nell'etere trasparente ?
In alto in alto il grappolo azzurro che si accende a festeggiare
Altero, pieno di pericolo, ditemi è il pazzo melograno
Che con la sua luce spezza al centro del cosmo le diaboliche tempeste
Che spiega per quanto è largo il croceo bavero del giorno
Ricamato di canzoni sparse, ditemi è il pazzo melograno
Che sveltamente scioglie i lacci delle seriche vesti del giorno ?
Nelle sottovesti del primo aprile e nelle cicale di ferragosto
Ditemi, colui che gioca, colui che s'infuria, colui che impazza
Scrollando la minaccia dalle sue male ombre oscure
Riversando nei seni del sole gli adorabili uccelli
Ditemi, colui che protende le ali sul petto delle cose
Sul petto dei nostri profondi sogni, è il pazzo melograno ?
| |
