Συνήθως, αυτός ο άνθρωπος παίζει την αιωνιότητά του
Στα ζάρια
Μ'αγνώστους-κάτι σαν ρώσικη ρουλέτα.
Παίζει σκληρά, όχι με τον τρόπο
Που οι τρυφερές εξαδέλφες αλλάζουν
Τις ζακέτες και τα τραγούδια τους.
Φαντάζομαι ότι επιδιώκει
Ένα όνειρο, σα λευκή οθόνη,
Γεμάτο απ'τις φωνές των νεκρών του,
Κι από στρουθιά γεμάτα φως.
Κάποιες φορές, βέβαια, φαίνεται να σταματάει.
Σηκώνει, τότε, τα υγρά του μάτια
Σ'έναν ουρανό
Με μπλε προοπτική.

"Κύριε" ψελλίζει "ακούμπησε στα χέρια μου
Ένα ποίημα σιωπηλό που θα εννοεί Εσένα".