Κίτρινο φεγγαράκι σα λεμόνι
κρούει τα νερά και ταξιδεύει
το καναρίνι βροχερό μέσα στις νοσταλγίες.
Κι έρχεσαι συ με βλέμματα ηχερά φτερά να σφάξουν
τα θερινά μου οράματα
όπως πατούσες βότσαλα τα βάσανά σου στο ακρογιάλι
και η φούστα σου ανατάραζε το χρόνο
σε γαλανό κυμάτισμα
ανέβαιναν τα δέντρα προς το μέλλον.
Από μακριά τα σήμαντρα φέρναν στο σώμα μας τις πυρκαγιές
όταν οι δρόμοι τίναζαν τις ώρες στον αγέρα
κρατούσες στα λεπτά σου δάχτυλα κλειστό
λουλούδια τη βραδυά.


Όνειρα δροσερά νερά της ξαστεριάς αγγίγματα
μπαίναν απ’ τα παράθυρα να βάψουν
από φωτιά τον ύπνο σου στην άκρη τα χαράματα.
Τότε το προσκλητήριο στα κόκαλά μου σφύριξε
μες απ’ των άστρων τα μελτέμια
πρόσταξα εγώ τη θάλασσα να ’ναι αλμυρή στο αίμα.
Ώσπου με νέα χρώματα τα πράγματα να ντύσεις
μέχρι να πλύνεις με κρασί τα πεζοδρόμια
με δάκρυα να μιλήσεις
να φέρεις τις τριανταφυλλιές μες στον τραχύν ορίζοντα.
Νιώθω τη μνήμη διάπλατη
στην πολυδάχτυλη βραδυά της νοσταλγίας.