Η χλωροφύλλη των δέντρων κρατούσε τις φωνές μας για τις
Δικές της κραυγές το άλλο καλοκαίρι κλωνάρια φορτωμένα
Φρούτα ωριμάζοντας, μηνιαίες περιπέτειες σ᾿ ερημονήσια
Χάσαμε ο ένας τον άλλον σ᾿ εκείνη την περιπλάνηση στο Δάσος
σε πρόσμενα όλη νύχτα παίζοντας σκάκι με τον ύπνο.
Ο Βασιλιάς χασμουριόταν στο θρόνο του, έχανα ένα ένα τα πιόνια μου, μονάχα το μαύρο άτι χτυπούσε τις οπλές του πηδώντας γύρω στη βασίλισσά του τρέποντας σε φυγή τούς αντιπάλους χαράματα πού γύρισες
με τ᾿ αγριμάκια στην αγκαλιά σου τυλιγμένα στην
Πρωινή πάχνη το πρόσωπό σου νοτισμένο δρόσο ή δάκρυα; πότε γίναν όλα αυτά; σε ποιά ζωή;
Ήμουν εκεί τζάκι αναμμένο ανοιχτή αγκαλιά πιστό σκυλί ζητιανεύοντας μιαν υπόσχεση μην ξαναφύγεις.