Ω τόσο εράσμια από μακριά, μα εγγύς μου και λευκή,
Μαίρη μου εσύ, που αναπολώ με τόσην ευφροσύνη
Σαν κάποιο κρύσταλλο αμαυρό ανθοδόχης που αναδίνει
Απατηλά μια σπάνιαν ευωδιά βαλσαμική.

Το ξέρεις, ναι! Για μένα χρόνια τώρα, χρόνια εσύ,
Πως το περίλαμπρο χαμόγελό σου παρατείνει
Το ίδιο ρόδο με τα’ ωραίο του θέρος που εμβαθύνει
Στο παρελθόν μα και στο μέλλον έπειτα μαζί.

Όταν τη νύχτα αναζητεί η καρδιά μου να μιλήσει
Ή κάποια λέξη τρυφερή στερνή να ψιθυρίσει
Δε βρίσκει παρά μ’ έξαρση να σε καλεί αδελφή.

Μέγιστος θησαυρός σε κεφαλή μικροπλασμένη,
Που μου διδάσκεις μι’ άλλη τέρψη διαφορετική
Μες στα μαλλιά σου απ’ το φιλί μόνο σιγά ειπωμένη.

Μετάφραση: Τάκης Βαρβιτσιώτης.