Το σχέδιο ήταν του πατέρα.
Η μάνα το δέχτηκε σαν ξαφνικό επισκέπτη
Το κατάπιε ολόκληρο και το κουβάλησε.
Κανείς δε ρώτησε
Εκείνη ποιον αγάπησε.

Τριάντα χρόνια ήταν καλό παιδί.
Ύστερα τα έσπασε όλα.
Άνεργος κι απείθαρχος, γύριζε με τους πεινασμένους, τους τρελούς
Που σαν θεό τον άκουγαν. Ξυπόλητος.
Ήταν κορίτσι, αγόρι; Κοπέλα δε συνόδεψε ποτέ
Και γιάτρευε όσους έρχονταν στην αγκαλιά του.
Όλο έμπλεκε με τις αρχές και διέλυε τις υπαίθριες αγορές
Πάνω στα νεύρα του.

Τρεις μέρες τώρα στέγνωσε το αίμα του,
Άφαντος.
Ήταν επόμενο να βρει μπελά
Με μάνα σιωπηλή κι έναν πατέρα
Παντού και πουθενά,
Με αδέλφια τα παιδιά κάποιου άλλου.

Το σχέδιο ήταν απλό:
Δυο κάθετες γραμμές
Και τέσσερις ορθές γωνίες.
Η θέση που του είχε ταχθεί,
Ο θρόνος που δέχτηκε.
Ήθελε ν’ ανατρέψει όλα τα σχέδια.
Μετέωρος ανάμεσα σε γη και ουρανό
Σχεδιάζει τώρα τη δική του επιστροφή.

Ας περιμένει η μάνα.