Πότε θα κάμει ξαστεριά,
πότε θα φλεβαρίσει,

να πάρω το ντουφέκι μου,
την έμορφη πατρόνα,

να κατεβώ στον Ομαλό,
στη στράτα του Μουσούρου,

να κάμω μάνες δίχως γιους,
γυναίκες δίχως άντρες,

να κάμω και μωρά παιδιά,
να κλαιν’ δίχως μανάδες,

να κλαιν’ τη νύχτα για νερό,
και την αυγή για γάλα,

και τ’ αποδιαφωτίσματα
τη δόλια τους τη μάνα...