Πού πήγανε τριανταδύο χρόνια;
Πώς κύλησαν οι μέρες κι οι βδομάδες;
Πάει τέλειωσε
δεν έχει άλλο –
– το παρόν δανείζει χρόνο
(εκεί που δεν είμαι).
Αλλά το παρελθόν
είναι εκεί
τόσος χρόνος πέρασε, σχεδόν όλος.

Αλλά
δεν είναι μόνο αυτό που με ξαφνιάζει:
τόσο το φεγγάρι
όσο και ο ήλιος
έχουν φασκιώσει τη ζωή μου τώρα που πάγωσε –
ό,τι δεν έχω κάνει, τώρα το σχεδιάζω.
Από τη ζωή μου άλλωστε
έχω ζήσει τη μισή:
το πρόσωπό μου βλέπεται ακόμη,
το στήθος μου καλά κρατάει, τολμώ
να πω. Όλα εντάξει
ώς εδώ.

Υπάρχει κι ένα αγοράκι (το χρυσό μου!).
Ίσως ν’ αρχίσει να μιλάει εφέτος:
ιδού η φλυαρία
του χειμώνα.

Αλλά πού πήγαν άραγε όλα όσα πέρασα,
όλα αυτά τα χρόνια της χιονόσκονης;
Η σκόνη μου,
η ζέστη μου
ένα αγοράκι (το χρυσό μου!).
Ίσως ν’ αρχίσει να μιλάει εφέτος:
ιδού η φλυαρία
του χειμώνα.

Αλλά πού πήγαν άραγε όλα όσα πέρασα,
όλα αυτά τα χρόνια της χιονόσκονης;
Η σκόνη μου,
η ζέστη μου
έγιναν ένα με το διάστημα
ή μήπως άφησαν πίσω τους κάποιο ίχνος;

Ό,τι έμεινε
– είναι ν’ απορεί κανείς–
στα βάθη των λέξεων και των καρδιών
μα έτσι θα ξοφλήσει η ζωή μου;
Ή μήπως
Ακίνητη
Πίσω από αυτή την τόσο μπερδεμένη ζωή
που μόλις άγγιξα
θα `ρθει μια μέρα, εκεί που θα στέκομαι,
η φώτιση για να την καταλάβω επιτέλους;

Μετάφραση: Γιώργος Βέης.