Ι
Θύμησες με πλανάνε και με σέρνουν
Στο πάνερμό μας τώρα περιγιάλι·
Το βρέχει η ίδια θάλασσα και πάλι
Και στη φωλιά μας τα ίδια ρείκια γέρνουν.

Όμως γητειά νεκρή μονάχα φέρνουν,
Το κύμα τώρα χύνει αύραν άλλη,
Η θάλασσα γλαυκά δεν έχει κάλλη
Και τ’ όνειρου τα φύλλα ανέμοι παίρνουν.

Και μόνος εγώ εδώ κάτι προσμένω
Και πλανεμένα μάτια γύρω απλώνω
Ζητώντας κάποιον ίσκιο αγαπημένο.

Φωνές ακούω γλυκές στου νου τα βάθη
Που με ξανακαλούν σ’ αρχαίο τόνο,
Μα ωιμέ η ερμιά απαντά «τ’ ονειρο εχάθη».

ΙΙ
Ακόμα λαχταρώ στ’ ανάβλεμμά σου
Που σφαχτερό στη θύμηση ξυπνάει,
Μα κάτι μέσα μου ρείπιο κυλάει
Σύντας ζητάω του κάκου τη ματιά σου.

Όμως με σέρνει τ’ όνειρο σιμά σου
Κι αν στη φτωχή καρδιά τον πόνο στάει
Τη διαβατάρικη χαρά γεννάει
Πως μού `φερεν ανάερα την ισκιά σου.

Κι έτσι πάντα τροφή στον πόνο δίνει,
Τη θύμηση να μην μπορώ να σβήσω
Στιγμή του νου καμιά να μην αφήνει.

Κι έτσι θα ζω σ’ ολόδακρο καρτέρι
Μην ίσως καμιά μέρα κι αντικρίσω
Τ’ όνειρο αληθινή να μού σε φέρει.