Τα χείλη μου ευλαβή, προσκυνητές στο βάλσαμο της
αγάπης που έπλασε τούτο δω το άγιο στόμα και κάθε
φορά που κυλάει πάνω του ένα χαμένο μυστικό από τις
ρόγες της άνοιξης, αναγεννιέται ένας νεογνός έρωτας.
Δέσε μια φλέβα σου στο λαιμό μου.
Μέθα με κάθε παλμό της καρδιάς σου.
Φίλα με και μη λυπάσαι για τα χρόνια της μετριότητας,
θάψ’ την στο τραγούδι της ερήμου και χρεώσου ένα
τελευταίο επίορκο δάκρυ για τον αιώνιο λήθαργο τους.
Δός μου την αγάπη σου τυλιγμένη σε ψιθύρους, όπου
έχουν ακουστεί στις ακολουθίες της πανσελήνου.
Άκου ω! γλυκό, δαντελένιο όνειρο της νύχτας, άκου τις
ανάσες μας που κυλιούνται στα κύματα της άμμου, άκου
τις προσευχές τους στο τραγούδι της θάλασσας.
Κέντα κι απόψε με φιλιά το κορμί μου και έλα, κοιμήσου
σαν μαργαριτάρι στην αγκαλιά μου.
Σ’ αγαπώ!
Πιο παρθένο τάμα δεν έχω να πω, σ’ αγαπώ!