Ο θάνατος μας κοιτάζει συνεπαρμένος
Από παλιές
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Αν προσέξετε, θα τον δείτε ν’ αναδεύεται σα φίδι
Στο βυθό των ματιών των παιδιών
Που, σήμερα, ταξιδεύουν ανάμεσα σε κόκκινα νέφη,
Παίζουν, με τα αραιά άστρα, τις αμάδες
Και ψάλλουν το τεριρέμ.

Ο θάνατος κάνει κούνια στα μουστάκια
Των υψηλόβαθμων προγόνων
Όσων καμαρώνουν σε βαριές κορνίζες-
Μα εκείνοι
Φέρονται σα γέρικα σκυλιά:
Αγκομαχούν, ενώ τους τραβούν τις μπότες
Πλάι στο στιλπνό κομό.

Ο θάνατος είναι η μαϊμού
Που ανεβαίνει στον ώμο όποιου εκείνη επιλέξει.

Μα προ πάντων να τον βλέπετε
Σαν τον ελεύθερο σκοπευτή του Μπουνιουέλ
Που ξεχωρίζει ποιον θα ξεκουράσει απ’ το πλήθος.

Συνήθως αυτός που επιλέγει, αφήνει πίσω του ένα τραγούδι
-Όπως ισχυρίζεται ο Τζέημς Τζόϋς.