Με μιαν υπερβολή σχεδόν ποιητική
εκ νέου οικοδομούσε τα εξαίσια
–πράξη και αδράνεια μαζί
πλοκή χωρίς κατεύθυνση–
και τότε του έφτανε
μια μόνο φράση μουσική
μικρές παγίδες στη βροχή να στήσει
ή ένα μοβ υπόκωφο
που μόλις αναπνέει
να καταστήσει συμπαγή
τα όρια του ύπνου...

Όσα ανοίκεια κατοικούσαν τη φωνή
τον εξανάγκαζαν
να προσποιείται τον αθάνατο.

Μετά η φωνή τού πρόσταζε:

Πρόσεχε τον υδράργυρο!
Μην τον πατήσεις!
Είναι κατάκτηση –των λίγων– η αιώρηση
κι αν γίνει αυτός ο στόχος σου
τότε η ωχρα
–που σαν τη λοίμωξη
σου `χει προσβάλει την ψυχή–
θα θεραπεύεται απλά
μ’ ένα τροπάριο βυζαντινό.

Οι άλλοι
τη μακρινή καταγωγή της θλίψης του
ηθελημένα αγνοούσαν

ωστόσο υποπτεύονταν
μία ραγισματιά ανεπαίσθητη
που μάζευε με τον καιρό
το σκονισμένο άγημα των τύψεων
–μία προέλευση κατεξοχήν αβέβαιη
και άκρως διφορούμενη–
αλλά πληροφορίες βάσιμες
μάλλον δεν ήθελαν να έχουν.