Όταν τον τύλιξε το σκοτάδι της νύχτας
και οι φρουροί αποκοιμήθηκαν
ήσυχοι στην άγνοιά τους
Εκείνος κατέβηκε από το σταυρό του
οι πληγές στα χέρια του ακόμα νωπές
το αίμα ξεραμένο
σχεδόν μαύρο
δεν ήταν στα καλύτερά του
η λάμψη του είχε χαθεί
ένα ελαφρύ ύφασμα κάλυπτε
υποτυπωδώς τη γύμνια του
και το ακάνθινο στέμμα
είχε πλεχτεί στα μαλλιά του
τα ρούχα του είχαν μοιραστεί
κληρονομιά στους εχθρούς του
καθόλου δεν τον ένοιαζε.

Όλα αυτά του ήταν ανέκαθεν βάρος
μόνο η δίψα του τον βασάνιζε
τόση χολή και όξος...
θα μπορούσε για μια φορά στη σύντομη ζωή του
να αυτοσχεδιάσει
να κάνει ένα θαύμα για τον εαυτό του
είχε αποδεχτεί αγόγγυστα τη μοίρα του
το τέλος του που πλησίαζε
ήθελε μόνο να παραμείνει για λίγο ακόμα άνθρωπος
όπου να `ναι θα ξημέρωνε
δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του
σύρθηκε εξαντλημένος στην καλύβα της
τον είδε και τρόμαξε
δεν πίστευε στα μάτια της
"λίγο νερό" της ψέλλισε
"ό,τι θες, Κύριέ μου" του απάντησε
και του δρόσισε τα χείλη
τώρα μπορούσε να γυρίσει στη θέση του
κι όλα να γίνουν κατά τας γραφάς...