Κι έτσι, πέρασαν τα χρόνια,
Σαν τους γλεντοκόπους με τα κάρα
Που, κρατώντας πολύχρωμα αλεξιβρόχια
Ή-κατά τα μερομήνια-παρασόλια,
Τραγουδούσαν τον "Χαραλάμπη".

Οι χωματόδρομοι έγιναν λεωφόροι.

Και κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά
Αν τα αγγελτήρια των στύλων
(Μεσίστιες, περίπου, σημαίες)
Αφορούν εκείνους που έστειλαν κάποτε
Στο χαρταετό, με ροδέλα, την παιδική τους καρδιά.

Το μόνο που απομένει σε μια λεωφόρο
Απ'τον καιρό που υπήρξε χωματόδρομος,
Είναι η ίδια θέση των αστερισμών
Και μια νυχτερίδα, γρήγορη σαν τη σκέψη:
Κάποτε κυνηγούσε πεταλούδες στα mirabilis,
Σήμερα σημαδεύει, από ανοιχτά παράθυρα,
Καθρέφτες χωρίς είδωλα-σημάδια του Καιρού.