Και ησυχία έχουμε μόνο πού και πού κάποιες γλυκές βραδιές όταν το γυμνωμένο κόκαλο γυρεύει τη σάρκα του κι εμείς βλέπουμε τηλεόραση αλλάζοντας το δέρμα μας σαν φίδια μπροστά στους ηλεκτρονικούς κύκλωπες ευδαίμονες που παίξαμε εύστοχα τους ημερήσιους ρόλους και το μαχαίρι πέρασε ξένο λαιμό κάτι τέτοιες βραδιές η εικόνα χάνεται ξαφνικά ενώ την ίδια στιγμή ένας παράξενος θόρυβος ακούγεται από κάτω σάμπως πληγωμένα πουλιά να χτυπούν τις φτερούγες στους τοίχους παρόλο που εκκενώσαμε το υπόγειο απ’ τα επικίνδυνα αντικείμενα γένια φυσιγγιοθήκες φωτογραφίες παλιές και κραυγές που βγαίναν απ’ τις ουλές των βλημάτων στη μνήμη

Τότε ο άντρας μου συγχυσμένος που χάνει το έργο αρπάζει απ’ τα μάτια του μικρού μου γιου την καραμπίνα του παππού κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά και πυροβολεί στα τυφλά

Το πρωί που ξυπνάμε –τρόπος του λέγειν ξυπνάμε γιατί συνήθως δεν κλείνουμε μάτι– βρίσκουμε μονάχα σοβάδες στο δάπεδο και αποσπάσματα από τις έγχρωμες προσωπίδες μας