Του διψασμένου το νερό
μου `δωκαν τα φιλία σου,
και τσ’ άνοιξης την ομορφιά
βρήκα στην αγκαλιά σου.

Που `σουνα τόσο να καιρό
ροδακινιά ανθισμένη,
που `χει η σκέψη μου φωλιά
στους κλώνους σου κτισμένη.

Να `τονε τρόπος να περνάς,
συχνά στ’ αποστροφές σου
να διφορίζουν τα κλαδιά
Κι οι βιόλες του μπαξέ μου

Να `τονε τρόπος μια φορά
να σε θωρώ και μόνο
χαρούμενος και γελαστός
θα θελα περνώ το χρόνο.

Το ερώτα σου κοπελιά
πως θα `τονε βαστάξω
βραδιά δεν επαντιξαμε ΄
να μην αναστενάξω.

Συχνά με δέρνει ο άνεμος
συχνά με δέρνει η μπόρα,
συχνά μ’ ανοίγει στο κορμί
πληγές μια μαυροφόρα.

Μες στο λιοπύρι του σεβντά
Που ΄σαι και τυραννάσε.
γίνε της σκέψης μου δεντρό
από κάτω και κοιμάσαι.

Μέσα στο κήπο της καρδιάς
σ’ έχω και σε ποτίζω, ,
και στου σεβντά τον ασκιανό
`πο κάτω σε κοιμίζω.