ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
Την πόλη των παιδικών μου χρόνων
Ήτανε άδεια
Όλα τα σκέπαζε η σιωπή
– Μ’ αγριεύουν οι ήσυχες μέρες
Ούτε ένας άνθρωπος στους δρόμους
Που μοιάζανε πουλιά σταματημένα στον αέρα
Τα σπίτια ανοιχτά και μόνα
Το πρώτο που σκέφτηκα
Ήταν να τρέξω στο σπίτι μας – το πατρικό
Που χρόνια κατοικούσαν άλλοι
Όταν ξαφνικά είδα τη μητέρα μου — νέα
Ήταν λαχανιασμένη
Μύριζε ταρσανά
Όπως τότε – πενήντα χρόνια πριν
Που γύρισε από το δικαστήριο
Με την απόφαση στην τσάντα της
– Σταμάτα μου λέει γύρνα πίσω
– Μην πας στο σπίτι
– Δεν είναι πια δικό μας το σπίτι μας
– Βάλανε ψευδομάρτυρες και μας το πήρανε
– Βάλανε το χέρι τους στο ευαγγέλιο
– Είμαστε απόκληροι
Κι έκλαιγα
Κι εκείνη με τραβούσε πίσω
Έλεγα μέσα μου η μαμά μου
Η μαμά μου είναι εδώ μαζί
Τα χέρια της με κρατούσανε γερά
Τώρα δε θα ξεχνούσα
Σε ποια μεριά ήτανε η ελιά της
Στο ωραίο της πρόσωπο
Μέσα σε μια στιγμή την έχασα
Δεν ήταν πουθενά
Τριγύρω άνθρωποι θόρυβος
Μια ατελείωτη βουή
Με προσπερνάει μες στους δρόμους
Με κάτι λυπημένο και βαθύ
Πού είμαι τώρα
Χρειάζομαι τα φάρμακά μου
Ένα τσιγάρο