Σ’ αυτή την άκρη του σύννεφου
που αλλάζει σχήματα
άλλοτε δακρυσμένο πρόσωπο κραυγής
άλλοτε άγγελος με ρομφαία
άλλοτε σατανάς
Σ’ αυτή την άκρη του κόσμου
που τίποτα δε μένει ίδιο
ούτε για μία στιγμή
Έδεσα τη ζωή κόμπο- κόμπο
να κατέβω το όνειρο
που μου έταξες ελπίδα
Σε λένε άβυσσο τώρα
Αχτίδα φώτιζε τη ρωγμή της αγάπης
απ’ το ουράνιο τόξο των ματιών σου
στη γέφυρα των στεναγμών της οδύνης σου
Τ’ αστέρια ξεθώριασαν όταν το σώμα σου
σμιλεύτηκε στο μάρμαρο
Σκοτάδι σφράγισε την ομορφιά της εντιμότητας
Μικρέ τοξότη χάθηκες στο καμένο δάσος
κυνηγώντας άγριες λέξεις
που κάρφωναν τον ύπνο σου στα αίματα
Οι εφιάλτες διέφυγαν και σ’ άφησαν σαστισμένο
έκθετο στη γαλήνη της αιωνιότητας