Μιὰ ὑποψία ἐλευθερίας (ποὺ πιὰ εἶχε χαμηλώσει στὸ ὕψος τῶν ποδιῶν) ὅπου κανεὶς δὲν γνώριζε ὅτι ὑπάρχει

ξέρω, αὐτὸς εἶναι ὁ τόπος (ὅμως συνέχισε νὰ πετᾶς πρὸς τὴν πλευρὰ τοῦ ῎Αμλετ καὶ τῶν συνενόχων)

οὔτε κατοικία οὔτε νίκη καμιὰ
μόνο μιὰ μηδαμινὴ πιθανότητα νὰ ξεφύγεις
ἀπ’ αὐτὴ τὴν πόλη ποὺ τὸ ἐλάχιστο συναίσθημα ἐντοπίζεται σὲ γδαρμένους ἀγκῶνες εὐμετάβλητα ἀπογεύματα καὶ ὀδυνηροὺς ἀποχωρισμοὺς

λένε πὼς στὸ τέλος τῆς διαδρομῆς θὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου στὴν αἰώνια πρασινάδα
τοῦ λαστιχένιου χλοοτάπητα

(ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ ἐξοχὴ εἶναι γεμάτη φρενοβλαβεῖς, ψύλλους, κόκκινο κρέας, βαρεμάρα κ.λπ., κ.λπ.)