Άνοιξέ μου την πόρτα
να βγω απ’ αυτό το δωμάτιο Σύλβια.
Μη με κρατάς.
Πυρώνει ο αέρας εδώ μέσα.
Εγώ στα εννιά μου
είχα έναν πατέρα μακρινό σύννεφο
ανέβαινε στα βουνά
και μάζευε τα πουλιά
κοιμόταν σε αχυρένια στρώματα
σε μικρά καφενεία έπινε νερό
και ανάσες
ερχόταν το βράδυ και με τάιζε
κόκκινα χαρτάκια της λοταρίας.

Άνοιξέ μου την πόρτα να βγω Σύλβια
αυτό το όνειρο δεν είναι δικό μου
δεν φταίω εγώ που γεννήθηκες πνιγμένη.
Άνοιξε και θα σου δείξω τα χωράφια μου
τις πράσινες κουκκίδες της χλόης
που με μεγάλωσε.
Ήταν σκληρή η ζωή σου
επίμονος άνεμος σε οδηγούσε εκεί
στην πόρτα που δεν έχει επιστροφή
αν την περάσεις.
Άνοιξέ μου να σε δω
μικρό κορίτσι και βουλιάζεις.

Δεν έχω τίποτα να σου δώσω
τώρα που πέρασε ο καιρός
και σβήστηκε η γραφή
τώρα που μαζεύεις άλλα ποιήματα
κίτρινες μέρες σε συντροφεύουν.
Όμως άνοιξε.
Θα σου χαρίσω το τόπι μου.
Θα παίξουμε κουτσό στο πεζοδρόμιο
με τα πλατάνια.
Σύλβια γλυκιά θα σου κρατήσω το χέρι
τρέμει ο σφυγμός σου.
Μη φεύγεις Σύλβια.
Άνοιξέ μου την πόρτα.