Δύσκολο πράγμα η ποίηση
κι εγώ δεν άφηνα να ανοίξουν τα φτερά μου

Κρατούσα σκορπισμένα φύλλα
λαγούς μικρούς μες το σαλόνι μου.

Έπαιζε μόνη της η μπάντα
στις επετείους άνοιγα δειλά τα μάτια
χωράφια με ελιές σκίαζαν το καπέλο μου
μια κούνια με παρέδινε στο χάος

Έτσι, με ψίχουλα μεγάλωνα
κάνοντας ακροβατικά
κέρδιζα το ψωμί μου

Γι’ αυτό φοβάμαι από τότε τις ευθείες
το τέλος του ορίζοντα
το γρήγορο ξεθώριασμα του άστρου.

Τώρα, σε γέφυρες κουρνιάζω
σε ξεραμένους ποταμούς.

Να ’χω κι εγώ ένα δικό μου τίποτα