Αλήθεια πόσο φως χωράει στις παλάμες μου
μέσα σε θρίαμβο ο ήλιος ξαναβγαίνει
τώρα που κόπασε η βροχή πάνω στις στέγες μας
και τα πουλιά ψηλά σαν βέλος ταξιδεύουν.

Άοπλος βγήκα, αδερφοί, δείτε τα χέρια μου
κουράστηκα να πολεμώ και πια δε θέλω
πίσω από τείχη αδιαπέραστα να κάθομαι
από τους πύργους να κοιτώ κι απ’ τις επάλξεις.

Έθαψα τα ντουφέκια μου στο χώμα χθες
και σήμερα ξεπρόβαλα στον ήλιο
αθώος είμαι, καθαρός, πια δε μισώ
ούτε που θέλω το κακό, μήτε φοβάμαι.
Θέλω μονάχα μια στιγμή, αν είναι εύκολο
να κοιταχτούμε από κοντά μέσα στα μάτια
μ’ αδέξια κι αμήχανα χαμόγελα
να ξαναβρούμε τη χαμένη καλοσύνη.