Σχολειό δεν πήγε ο παππούς μου, δεν κατάλαβε
γιατί τον έστειλαν στ' Αφιόν μ' ένα ντουφέκι
παιδί ακόμα και μετά στο Εσκί Σεχίρ
τη μάνα του με δάκρυα ζητούσε.

Μεγάλος έπειτα στη δεύτερη φωτιά
δίχως σπορά την αυλακιά μισή αφήκε
κι ούτε που ρώτησε αν σκούριαζαν τ' αλέτρια του
μήτε και τ' άλογα πού πήγαν τρομαγμένα.
Μόνο τα πέντε του παιδιά κοντά του έσφιγγε
στις ρεματιές μέχρις η νύχτα να περάσει
κι εκείνα κλαίγανε στον ύπνο για ψωμί
κι η Τσαριτσάνη στους καπνούς παραδομένη.

Κι όταν τον έπιασαν οι οχτροί και τον βασάνισαν
στη μέση της αυλής μπρος στα παιδιά του
για το κρυμμένο του πιστόλι στο υπόγειο
μήτε μιλιά του πήραν απ' τα χείλη.
Μόνο οι γυναίκες ξεφωνίζανε ολόγυρα
μες στα σοκάκια πως “σκοτώνουνε τον Μήτσο”
γιατί δε σάλευε ανάσκελα στα χώματα
κι ίσα π' ανάσαινε στα αίματα πνιγμένος.

Σχολειό δεν πήγε ο παππούς, ποτέ δεν έμαθε
πούθε κινάει ο κακό, πούθε μας βρίσκει.
Κι όπως απόμεινε κουφός ως τα στερνά,
της λεφτεριάς δεν άκουσε ποτέ του την καμπάνα.