Έχουμε ανάγκη από νύχτες
γιατί τις νύχτες αποκτούν όλα τα όριά τους
και ξαναβρίσκουν σχήμα οι εικόνες της ημέρας
γιατί οι θλίψεις ακονίζουν τους καημούς
και οι χαρές βουλώνουν τις βαθιές οπές
που άνοιγε ο ήλιος στα κορμιά μας
γιατί οι μνήμες μαχαιρώνουν σαν γωνίες
τις κοιμισμένες μεσημεριανές καμπύλες
γιατί τις νύχτες διακρίνουμε ξεκάθαρα
χωρίς να βλέπουμε, με τις υπόλοιπες αισθήσεις
την έκταση του σώματός μας στο κενό
και τη διάρκεια μιας πρωινής αναπνοής.

Ο ήλιος μάς μπερδεύει και μπερδεύει
τα πρόσωπά μας και τις λέξεις
τα περιγράμματα και τις προτάσεις
διαγράφει τόνους, αφαιρεί τελείες
οι φράσεις χαλασμένοι ανεμοδείκτες
πότε σημαίνουν προς τα εδώ, πότε προς τα εκεί
και άλλοτε συχνότερα σημαίνουν προς το πουθενά.
Μπροστά από τον ήλιο είμαστε σκιές
ένα μπουκέτο μαύρο με σκιές
και μέσα σ’ ένα τέτοιο συνονθύλευμα
πώς να ξεχωρίσουν!

τα λόγια και οι πράξεις
τα πράγματα κι οι άνθρωποι
το πρόσωπό μου και το πρόσωπό σου.

Επομένως, έχουμε ανάγκη από νύχτες
για να καταλάβουμε τις μέρες.