Εργάτης ο λεβέντης π’ αγαπάω
χειμώνα, καλοκαίρι οικοδομή,
στα μπράτσα του τα νιάτα μου μετράω
και λιώνω στο γλυκό του το κορμί.

Ποτέ του δεν μου χάλασε χατίρι,
κουβέντα που πονεί δεν μου ‘χει πει,
για κείνονε κεντώ στο παραθύρι
για μένα τραγουδάει στο γιαπί.

Τα βράδια που γυρίζει απ’ τη δουλειά του
τα χάνω, τον κοιτώ και δεν μιλώ
και ξάφνου πέφτω μες στην αγκαλιά του
και το πουκαμισάκι του φιλώ.

Ποτέ του δεν μου χάλασε χατίρι,
κουβέντα που πονεί δεν μου ‘χει πει,
για κείνονε κεντώ στο παραθύρι
για μένα τραγουδάει στο γιαπί.