Ονειρευόταν μια ολόκληρη ζωή
την τελευταία πράξη της παράστασης.
Η πρώτη παίχτηκε ερήμην του
σε βλοσυρό κελί νοσοκομείου
κάπου στη Μεσογείων
κομπάρσος νεογέννητος
σφιχτοδεμένος στην ουρά
του ομφαλίου λώρου.
«Εδώ!»
έλεγε και ξανάλεγε
η μάνα σαν περνούσαν
«εδώ στο μαύρο θέατρο με τα υγρά ταβάνια
σε μια στιγμή θα πέθαινες
ένας αιώνας ως την πρώτη σου ανάσα».
Σε μια στιγμή θα πέθαινε
πώς θα μεγαλουργούσε;
«Αποθηκάριος» σου λέει ο άλλος.
«Προνομιούχος» απαντούσε αυστηρά
στη σκόνη που λιαζόταν αδιάφορη
ανάμεσα στις βέργες του φεγγίτη.
Κάθε μέρα η ίδια σκηνή.
Ο ανάπηρος πάγκος, κρεβάτι.
Στα ντουλάπια οι φάκελοι, φίλοι.
Ένα άδειο ποτήρι, εκείνη.
Τα κλειδιά, δυο παιδιά κρεμασμένα.

Τον βρήκε χθες αργά ο επιστάτης.
Κι ο θάνατος αόρατος να τον χειροκροτεί.