Και γιατί ν’ αποστομώσεις τα σύννεφα;
Θέλεις να κλάψεις, κλάψε εαυτέ
αλλά χωρίς επιτήδευση, παρακαλώ.
Έτσι κι αλλιώς τη μεταξωτή διαλεκτική των νεφών
ούτε που ξέρεις να τη διαχειριστείς.
Το πολύ πολύ ν’ αυθαδιάσεις
καμώνοντας πως είσαι το λεπτό φτερό
μιας υδρόφιλης alaotra.*
Μα δεν θα πείσεις.
Δεν έχεις εκτίσει ποινές ουρανού
σαν μελανόμορφη βαρυποινίτισσα
ούτ’ έλιωσε στο στόμα σου
κανένας κεραυνός της προκοπής. Μόνο φοβέρες.
Δεν έχεις καν γλείψει τη γνώμη ενός βουνού
δεν έχουν σχιστεί τα χείλη σε κατάρτια
ούτε έχεις κλωσήσει τόνους νερού ανθηρού
μες σε φωλιές από αέρα
κι ύστερα φιλώντας το
να το μοιράζεις αλύπητα στα πεινασμένα ύψη.
Όχι, δεν μπορείς ν’ αποστομώσεις τα σύννεφα
και κυρίως δεν ξέρεις από θέατρο.
Κλάψε λοιπόν σαν άνθρωπος και μη με σκοτίζεις.
Εαυτέ.