Με φλέβες οργαντίνας μες στο γάλα του το φεγγάρι
συνθλίβει κάτοπτρα
κι η λίμνη των απορρήτων γεμίζει ρωγμές.
Τότε είναι που ψευδίζει το ανεστραμμένο είδωλο:
Λευκή κορδέλα στο Ουαί των σκιών. Λευκή κορδέλα..
Κι ο ουρανός κατεβάζει θηλιές.
Αυτή είναι πάντα η ώρα που έρχεται μ’ ένα ζευγάρι ατσάλινες φτερούγες
–μελανιασμένος απ την κρύα κοίτη που τον δίπλωνε–
ο αγαπημένος.
«Έλα, άρπαξε κάτι από μένα, του λέω , κι ας είναι η ζωή!»
Αυτός δεν μιλά. Στο φεγγαρίσιο χρόνο που του δίνεται
σηκώνει τα μάνταλα του βυθού
και παίρνοντας το πρόσωπό μου που είναι χώμα
χαράζει πάμφωτη την γεωμετρία της ζάχαρης,
να το γλυκάνει να μην πικρίζει.