Κορίτσια αχνά μ’ ανέμελα χεράκια
Μοιράζουν βάγια και χρυσά κεράκια

Τα φώτα δάκρυα χαράς σταλάζουν
Κι από την τόση λάμψη ευωδιάζουν

Μες στις υδρίες καίγεται η αλόη
‘Εν’ άστρο κρύβεται βαθιά στη χλόη

Γνέθει ο άνεμος την προσευχή του
Στα ρόδα πνίγει την αναπνοή του

Τρέχουν για να ’βρούνε τα χελιδόνια
Ένα φιλί θαμμένο μες στα χιόνια

Για ν’ αγκαλιάσουν τρέχουν μιαν αχτίνα
Του γυρισμού τα πρώτα πρώτα κρίνα

Η κόμη του ήλιου σμίγει με το κύμα
Μύριες φωνές σκιρτούν σε κάθε μνήμα

Ένα παιδί τα μάτια σιγοκλείνει
Κι η μέρα απ’ την πολλή ομορφιά της φθίνει