Όχι μονάχα γιατί έμεινες νεκρή
Κοντά σ’ ένα ποτάμι
Όταν ο άνεμος κυλούσε
Όλα τα φύλλα πάνω στη γη

Όχι μονάχα γιατί πέρασες απ’ όλα τα μονοπάτια
Με τη χλοϊσμένη εσθήτα σου
Ανατέλλοντας πάντα μεσ’ από την αιώνια
Παιδική ηλικία των κορυφών

Αλλ’ ακόμα γιατί μου δίδαξες
Την αθωότητα των εποχών
Ψιθυρίζοντας σ’ όλους τους ίσκιους
Τη μοναδική βεβαιότητα

Σε ονομάζω άνθος του βουνού
Σε ονομάζω μοναξιά
Αυγή των ματιών μου
Μνήμη του έρωτα