Πολλά τουφέκια αντιβογούν, μιλιόνια, καριοφίλια,
μήνα σε γάμο πέφτουνε, μήνα σε πανηγύρι,
κι ουδέ σε γάμο πέφτουνε κι ουδέ σε πανηγύρι,
Αλή Τσεκούρας χαίρεται και ρίχνει στο σημάδι.
Πάγει κι ο Χρόνης για να ιδεί, σεργιάνι για να κάμει.

Ώρα καλή, μπουλούκμπαση.
Καλώς το Χρόνη οπού `ρθε.
Πώς τα `χεις, Χρόνη μ’ , τα παιδιά, τι κάνουν τα παιδιά σου;
Σε προσκυνούν, μπουλούκμπαση, και σου φιλούν τα χέρια,
δώδεκα μέρες έλειπα, τι κάνουνε δεν ξέρω.
Για άπλωσε, Χρόνη, στον τορβά, για λύσε το δισάκι,
θα βρεις δυο μήλα κόκκινα, δυο πατρινά λεμόνια.

Πάγει κι ο Χρόνης και κοιτάει μες τον τορβά και βλέπει,
βλέπει το πρώτο του παιδί, το πρώτο παλληκάρι,
τηράζει κι άλλη μια φορά, τ’ άλλο παιδί του βλέπει.
Πέφτει στραβός με το σπαθί στο τούρκικο τασκέρι,
βαρεί δεξιά, βαρεί ζερβιά, βαρεί μπροστά και πίσω,
κόβει Αρβανίτες δώδεκα και δυο μπουλουκμπασήδες.