Πρωί της Κυριακής Μοναστηράκι
κι εσύ χορεύεις με τ’ αγέρι στο σοκάκι
και στροβιλίζεσαι...
γκραβούρες πρόσωπα σε βλέπουν δίχως γέλιο
να δοκιμάζεις το καπέλο με το βέλο
να καθρεφτίζεσαι...
και να μου δίνεσαι...

Ανέμελο βιολί μες στην πλατεία
κι εμείς χαρά μου, απ’ τη δική μας ιστορία
κομμάτια αφήνουμε...
στις Κυριακές του μέλλοντος μια τέτοια ώρα
άλλα ζευγάρια θα γελούν μ’ αυτά που τώρα
εμείς πιστεύουμε...
και τα λατρεύουμε...

Πρωί της Κυριακής Μοναστηράκι
κι εσύ ξαπλώνεις σ’ ένα μπρούτζινο κρεβάτι
και ονειρεύεσαι...
μαντεύεις τ’ αρχικά σε κάποια ταμπακιέρα
φοράς τις μπότες του φαντάρου που μια μέρα
δεν τις περπάτησε...
και λιποτάκτησε...