Όση χαρά μας χάριζες κι όσο όνειρο κι ελπίδα
τόσο καημό μας πότισες μικρή γλυκιά πατρίδα

Θρηνώ τον Πενταδάχτυλο τον τουρκοπατημένο,
θρηνώ τ’ αμμούστακο παιδί τ’ αδικοσκοτωμένο.

Καρδιά, που πριν δε λύγιζες, πώς τόσο πια λυγίζεις,
καρδιά που δε μ’ απέλπιζες, πώς τόσο μ’ απελπίζεις;

Τόσο καημό μου φόρτωσαν που πώς να τον σηκώσω,
τέτοιο μαχαίρι στην καρδιά πώς να το ξεκαρφώσω;

Όμως ελπίδα κελαηδάς, μικρό πουλάκι ελπίδα,
πως είν’ αδούλωτη βαθιά μες στην καρδιά η πατρίδα.