Χθες τη νύχτα στ`όνειρό μου
η ψυχή μου ράγισε
μες στα χέρια μου κρατούσα
όλες τις αγάπες μου.
Είδα να μπαίνει μια γυναίκα
πιο άσπρη κι απ`το κρύο χιόνι.
Αγάπη, πες μου από πού μπήκες;
Πες μου, ζωή μου, πες μου πώς;
Οι πόρτες είναι κλειδωμένες
τα παράθυρα και οι φεγγίτες.
Δεν είμαι η αγάπη, ερωτευμένε:
είμαι ο Θάνατος που σου`στειλε ο Θεός.
Άσε με Θάνατε σκληρέ
να ζήσω ακόμα μιαν ημέρα !
Μια μέρα να σ`αφήσω δεν μπορώ,
μια ώρα σ`απομένει για να ζήσεις.

Παπούτσια βάζει γρήγορα
τα ρούχα γρηγορότερα
τώρα βρίσκεται στο δρόμο
έξω απ`της αγάπης του το σπίτι.
Άνοιξε την πόρτα, αγαπημένη,
άνοιξε την πόρτα σου, καλή μου !
Πώς να μπορέσω να σ`ανοίξω
αφού δεν ήρθε ακόμα η ώρα;
Ο κύρης μου δεν πήγε στο παλάτι
κι η μάνα μου δεν έπεσε για ύπνο.
Αγάπη, αν δε μ`ανοίξεις τώρα
ποτέ σου πια δε θα μ`ανοίξεις.
Ο Θάνατος με κυνηγάει
κοντά σου μόνο θα σωθώ.
Τρέχα γοργά στο παραθύρι
όπου κεντούσα κι έραβα,
σκοινί θα ρίξω μεταξένιο
στην κάμαρά μου ν`ανεβείς
κι άμα δε φτάσει το σκοινί
θα δέσω τις πλεξούδες μου.

Μα το μετάξι έσπασε.
Ο Θάνατος τον πρόλαβε.
Πάμε τώρα, ερωτευμένε
πάμε ήρθε η ώρα σου.