Πηγαίναμε στην αμμουδιά, μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά
και παίζαμε μ‘ αστέρια, με κοχύλια, με πουλιά!...
Μας βλέπουν από μακριά, στην αφρισμένη ακρογιαλιά,
λουλούδια που τα δέρνουνε του ανέμου τα φιλιά!...

Μα ποτέ τους κανείς – τι κι αν είναι γονείς –
Να σκεφθούν δεν μπορούν κι ούτε ψάχνουνε να βρουν
τ’αμέτρητα προβλήματα που έχουν τα παιδιά!..

Μας κρατούν αγκαλιά και μας γεμίζουν με φιλιά,
μα δεν μπορεί για πάντα να ‘ναι αυτό!..
Κι αν μας φοβίζει πως η ζωή αρχίζει,
είναι γιατί ένα ερώτημα προβάλει καυτό!

Μα ποτέ τους κανείς – τι κι αν είναι γονείς –
Να σκεφθούν δεν μπορούν κι ούτε ψάχνουνε να βρουν
τ’αμέτρητα προβλήματα που έχουν τα παιδιά!..

Τριγύρω μας τραγούδια και μέσα μας λουλούδια,
ζητάνε κάποια έκφραση πάνω στη γη...
Κι αν αγαπάμε, αναζητάμε
λιγάκι κατανόηση μα και στοργή!..

Μα ποτέ τους κανείς – τι κι αν είναι γονείς –
Να σκεφθούν δεν μπορούν κι ούτε ψάχνουνε να βρουν
τ’αμέτρητα προβλήματα που έχουν τα παιδιά!..